Die ‘roze wolk’ waar iedereen het over had, daar verheugde ik me op. Vanaf het moment dat ik een positieve test in handen had, was ik gelukkiger dan ooit. Hoe dichter we bij de 9 maanden zwangerschap kwamen, hoe meer ik er naar uit keek om het kindje in mijn armen te mogen houden. Een gezinnetje te zijn.
Tijdens een bezoek aan de verloskundige kregen we te horen dat mijn bloeddruk te hoog was en de controles moesten worden overgenomen door het ziekenhuis. Een kink in de kabel. Dat was niet hoe ik het me had voorgesteld.
Natuurlijk vond ik het fantastisch om haar te zien! Maar “het gevoel” was er niet.
Een thuisbevalling werd een verplichte ziekenhuisbevalling. Weg uit de vertrouwde omgeving. Ik moest in de 39e week van de zwangerschap worden ingeleid en ook dat ging niet volgens plan. Het werd uiteindelijk een spoedkeizersnede na een poging van 32 uur.
Wat een opluchting! Vanaf dat moment konden we gaan genieten. Althans, dat dacht ik. Onze dochter werd op mijn borst gelegd, maar ik voelde me helemaal niet gelukkig. Op Social Media en in films zie je de vrouwen altijd huilen van geluk. Waarom had ik dat niet? Natuurlijk vond ik het fantastisch om haar te zien! Maar “het gevoel” was er niet. Ik had geen emotie. Was het teleurstelling? Hield ik wel van mijn kind? Of was het gewoon moeheid?
Zondagnacht 3:45u is onze dochter ter wereld gekomen. Die ochtend kwam mijn schoonfamilie, mijn ouders en mijn zus ons bezoeken in het ziekenhuis. Ik had verwacht dat ik het verschrikkelijk zou vinden als ze mijn baby zouden vasthouden, maar het deed me eigenlijk niets. Het was leuk om ze zo enthousiast te zien, maar dat bracht mij weer terug bij de nare gedachtes. Waarom was ik zelf niet zo enthousiast?
Van te voren had ik besloten dat ik graag borstvoeding wilde gaan geven. Dat is immers zoals het hoort, toch? De verpleegkundige hielp me met het aan de borst leggen, maar het leek wel alsof mijn dochter doorhad wat ik dacht. Het aanleggen lukte niet. De verpleegkundige bleef het meerdere malen, tussen de visites door, met mij proberen. Mijn dochter werd er moedeloos van. Ik ook. Uiteindelijk, toen onze dochter ‘s nachts alles bij elkaar huilde, brak ik. Een stortvloed aan tranen volgde. Mijn man besloot dat het genoeg was. Ondanks “mijn wens” om borstvoeding te geven, besloten we over te gaan op flesvoeding. En het was alsof er een last van mijn schouders viel. Onze dochter sliep daarna als een engeltje en ook ik kon even bijtanken. Vanaf dat moment was alles anders. Ik voelde me behoorlijk emotioneel. Niet van verdriet, maar van geluk!
Maandagmiddag werden we uit het ziekenhuis ontslagen. Eindelijk naar huis. Een gelukkig gezinnetje zijn!